ramnagar

We hebben Stefaan, onze reisgezel voor de laatste twee weken, afgezet aan het busstation. Maar ja, onze huwelijksreis gaat door. En zoals altijd was het een plezier om met Stefaan te fietsen. Een verrekijker en wat vogels. Meer heeft Stefaan niet nodig.
Tijdens het vorige bericht had ik me nog lovend uitgelaten over de hoge bergen. Nu was het prijs. We trokken met ons nietig fietske de machtige Himalaya in, We kozen een route uit die door fietsers normaal gezien enkel in juli/augustus wordt aangedaan. Begin februari: drie fietsers, geen verkeer, sneeuw en smorgens en savonds -10 graden. Maar de panorama’s waren on-ver-ge-te-lijk. Letterlijk met de tranen in de ogen van ontroering reed ik puffend langs de bergen.  Fysiek zwaar was het wel. Tot 3800 meter hoogte klimmen: je longen briesen om zuurstof, je hoofd wil ontploffen en bij elke bocht wil je neerliggen.
Maar soit. We hebben de smaak te pakken. straks gaan we naar Nepal voor meer van dat.
Van het materiaalfront minder goed nieuws. Heidi haar achterband is gescheurd en we rijden nu met een exemplaar rond met het kwaliteitslabel ‘made in India’ en mijn trapas kraakt ook vervaarlijk. Onze fietsen kreunen zich naar de fietsenmaker in Kathmandu.

Beter 1 vogel in de hand, dan 10 in de broek
We zitten een lekker theetje te drinken midden in een stad. Plots moet ik naar het toilet. Je weet wel: grote behoefte. In India is nergens een toilet te bespeuren maar twee klanten bieden me aan om het dichtsbijzijnde openbare toilet te tonen. We zijn al wel wat gewoon op vlak van hygiene maar dit toilet sloeg qua goorheid alles. Een open hok waar water en stront twee centimeter hoog stonden. Maar ja, ik was al aan het ‘prairidoggen’ en dan is er bij de Geirnaert geen houden meer aan. Dus hup zintuigen gesloten en gaan maar. De vriendelijke heer uit het theehuis kwam enkele keren kijken en kwam me zeep en water aanbieden. Privacy bestaat niet echt en ik moest snel door deze zure appel, dus ik schonk daar niet zo veel aandacht aan. Toen de plek der onheil zo snel mogelijk wou verlaten leidde de snoodaard me terug naar het kot en greep me met volle hand bij het kruis. Ik protesteerde nog – met falsetto-stem – “heilaba” maar de vogel was al gaan vliegen.