Qinghai

Ondanks het heerlijke eten in China, is den Geirnaert al 12 kilo afgevallen. Tijd dus om naar huis te keren vooraleer mijn razende metabolisme me helemaal opvreet. Op 27 juli zijn we terug in Belgie om mijn Body Mass Index wat te soigneren. Bier en frieten schijnen te helpen om krachten op te doen.

En ondanks de onszelf gemaakte belofte keren we toch met het vervuilende vliegtuig terug. Na de uitputtende Indische treinervaringen hebben we geen zin in een 7 dagen durende treinreis (om dan nog maar in Moskou te zijn). Bovendien bestaat er onzekerheid of de fiets wel mee kan. En vooral we willen absoluut een nieuwe visumprocedure (voor Rusland) vermijden.

Je kunt de Chinezen veel verwijten, maar niet dat ze hun infrastructuur verwaarlozen. Het ene megaproject volgt het andere op. Ook de kleinste wegen worden in sneltempo omgetoverd tot viervaksbanen. De nieuwe asfalt is ‘as smooth as a babys ass’ maar het nadeel is dat er overal werken aan de gang zijn. Veelal zijn stukken van tientallen kilometers herschapen tot zand en stenen.

Het weer blijft hier van jetje geven. We hebben hier te kampen gekregen met een zandstorm. We zitten momenteel opnieuw vast door de sneeuw. En op een van de droogste plekken op aarde, de Taklamakan woestijn, hebben we door de regen noodgedwongen een voormiddag in onze tent moeten kamperen.

Ons Chinees is – buiten de woorden cultuurrelativisme en voortplantingsdrang – onbestaande. Met het Engels van de Chinees is het even droevig gesteld. Het gebeurt dus meer dan eens dat ik met volle moed naar iemand toestap om iets te vragen, maar dat we, nadat we enkele onhandige gebaren hebben gewisseld, onverrichter zake en beiden gefrustreerd onze eigen weg gaan.

Het Chinese wonder?
China ontwikkelt in sneltempo en bulkt van economische en technologische hoogstandjes. Mensen die echter denken dat alle Chinezen dit Chinese wonder belichamen slaan de bal mis. Mijn bagagedrager was door de ruwe weg gebroken. We stoppen in een provinciestadje waar langs de hoofdweg tientallen carosseriebedrijven naast elkaar liggen. Ideaal dus voor een klusje, denken wij. Ik leg met handen en voeten uit aan de schijnbaar handigste dat het rek aluminium is en dat dit met een normaal toestel niet te lassen valt. ‘Geen probleem (in het Chinees)’ Wanneer hij zijn lastoestel op het frame zet spatten de vonken bijna op zijn gezicht en beaamt hij dat dit niet te lassen valt. Ik stel voor dat ze twee ijzeren plaatjes met vier gaten in de hoeken maken zodat we dan met vijs en bout de boel kunnen bijeenhouden. Ik ben als klusser ook niet de meest precieze maar wat zich dan afspeelde was hartverscheurend. Twaalf man kregen dit simpel probleem maar niet opgelost. Na een uur zwoegen hadden ze twee zware platen waarvan de ongelijke gaten met het lastoestel waren gemaakt en die op de fiets werd samengehouden door ijzerdraad. Na een dag viel de constructie al uit elkaar en heb ik zelf uit twee deurscharnieren iets geknutseld. Beide constructies vind je als eerste foto (links Chinese constructie, rechts mijn constructie) onder dit bericht.

Weetjes

Veertien dagen niet wassen en er nog altijd goed uitzien. Het kan!

We kunnen al semi-vlot met stokjes eten, behalve die keer wanneer de soep op tafel kwam.

Ik heb mijn maximum snelheid verbeterd en op 61,3 km/h gelegd. Ons grootste aantal kilometers per dag is ook scherper gesteld naar 129 km.

Niet mijn baard maar wel het haar op mijn benen is hier de grootste attractie