Tamassary

Gelukkig Nieujaar. Opdat de West-Vlaamse fans ook zouden kunnen volgen “Elk zie Hulukkuh Joar”. 2010 is alvast voorspoediger ingezet dan eind vorig jaar. De factoren die India wat minder aangenaam maakten, de ziekte, de muile, de wolken en de kost, zijn grotendeels opgelost. De zon schijnt, het eten is hier heel wat gevarieerder en lekkerder, de mensen zijn hier al wat vriendelijker en nog belangrijker, ik ben er weer helemaal bovenop.
We zitten hier volop in de tropen en hebben al kunnen genieten van heel wat exotische geneugten: nachtzwemmen in de Indische oceaan, drinken uit een kokosnoot, vers geperste ananas of rietsuiker-sap, je s’avonds douchen – zoals in de tahiti-reclame – in een tropisch onweer,…
Het landschap is soms ook onwaarschijnlijk paradijselijk. Voor de kust van zuid India liggen er allemaal wonderschone meertjes. In de bergen zijn we -voor ons -door een van de meest spectaculaire landschappen gereden: de theeplantages rond Munnar.

Slets
De Belgskes gingen ook ne keer tropisch doen. Twee paar teenslippers gekocht. Om helemaal ingeburgerd te zijn moet ik mij ook nog een porno-snor laten staan. Maar soit, twee paar teenslippers dus. De eerste dag van het teenslipperschap doen we een overmoedige wandeling (fietser blijf bij je leest). De wreefs (wat is het meervoud van wreef?) van de voeten van mijn vrouwke vertoonden twee open wonden. Twee dagen later was een wonde verzweerd en ontstoken.
Een Indier bood ons aan om naar de dokter te gaan. Hij per brommer met Heidi achterop naar het ziekenhuis. Jan Palfijn – Indian style. De twee direct naar de ‘emergency’. Niets aanmelden aan de balie of de receptie, ze vielen direct bij de eerste de beste dokter binnen. Na de diagnose moesten ze via de kassa passeren, maar dat was buiten de Indier gerekend. Niets kassa, zo werkt dat niet in India. Langs de achterdeur naar buiten naar de apotheker. Daar weer de voet op de balie alwaar de nodige medicijnen werden aangeschaft.
De voet stelt het langzaam maar beter goed.

Van den vochtigen ond
Terwijl jullie kunnen genieten van nog eens een echte winter, zitten wij hier te braden. De temperatuur loopt hier elke dag op tot 35 graden maar wat het lastig maakt is vochtigheid. Je herkent ons aan de immer glimmende huid. ’s nachts liggen we te baden in het zweet en heel ons huishouden riekt naar natten dweil annex vochtige hond. Wat erger is: onze fietsen staan te roesten terwijl we er naar kijken.