Kodaikanal

Iedereen is op zoek naar een originele manier om oudejaar te vieren. Zo ook wij. En we lijken prijs te hebben. 31 december breng ik door op een witte kamer die wordt plat gelopen door in het wit geklede, lachende dames. Het eten is vloeibaar en komt uit een baxter en de enige bubbels komen van aspirine.
Jawel… de Geirnaert is geveld. Twee dagen terug ben ik opgenomen in het ziekenhuis met uitputtingsverschijnselen.
Het begon allemaal met een te lange bus en treinrit van de Pakistaanse grens naar Zuid-India. Drie nachten nauwelijks slapen. Nadien heb ik eerst griep gekregen. Dat is dan overgegaan een totaal verlies aan kracht in mijn spieren. Bij het fietsen in de bergen heb ik mij van totale uitputting moeten overleveren aan de handen van de geneeskunde. Zeker een week totale rust.

Ons fietsavontuur in India valt dus serieus tegen en niet alleen om bovenstaande reden. Onderstaande factoren maken India voorlopig minder populair.

1. de muile: Maandenlang zijn we in (moslimlanden) als koningen behandeld. Tot 5 keer per dag werden we in Iran uitgenodigd om te blijven slapen. Ontelbaar zijn de keren dat we in Turkije of Pakistan op thee of eten getrakteerd werden. Niets van dit alles hier. De Indiers – met een gezicht alsof ze net hun vrouw op overspel hebben betrapt – lachen nooit.
2. de wolken: Hoewel de temperatuur naar Belgische normen astronomisch is – het wordt hier makkelijk boven de 35 graden – is het bijna telkens bewolkt. In de bergen fiets je boven de 500 meter constant in de wolken. Weg dus prachtige vergezichten.
3. de kost: India werd ons voorgeschoteld als vegetarisch walhalla. Dat valt voorlopig ferm tegen. Op straat kan je nauwelijks iets kopen en het smaakt bovendien meestal naar hetzelfde.

Het avondland

Middelgrote provinciestden in India en Pakistan zijn al gauw wervelende metropolen met miljoenen inwoners. Alhoewel Brussel op diplomatiek vlak een belangrijke plaats bekleedt, is de Europese hoofdstad in vergelijking deze steden een dorp.
De energie die uit deze straten gutst is fenomenaal. De Europese beschaving lijkt dan wel meer ontwikkeld en heeft zeker zijn verdiensten, maar we lijken wel een ingeslapen reus, het Rome voor de val, het avondland. Onze cultuur van consensus en rationaliteit lijkt onze kracht een beetje te hebben gesmoord.
Europa is voorlopig nog wel een belangrijk machtsscentrum, maar de vraag is voor hoe lang. Met de energie die hier vanuit de samenleving straalt, mag Europa zich klaar maken voor een tweederangsrol.
Het enige wat deze vitale maar nog altijd straatarme samenleving kan tegenhouden is de steeds hardere strijd om grondstoffen. Alle belangrijke basisgrondstoffen worden met de groeidende wereldeconomie steeds schaarser en duurder. Misschien hebben deze landen hun race naar de top iets te laat ingezet. De tweede factor die hun gooi naar de hegemonie kan dwarsbomen is een – niet zo onwaarschijnlijke – oorlog in Azie (zie onder).

Het grote spel

Op het Indische subcontinent (India, Pakistan en Bangladesh) wonen 1,6 miljard mensen. In China 1,1 miljard. Samen goed voor bijna de helft van de wereldbevolking op een beperkte oppervlakte. De exponentieel groeiende economie vraagt alsmaar meer grondstoffen. India en China profileren zich als nieuwe grootmachten en strijden om de heerschappij over Azie. Het kwam al meermaals tot grensconflicten en de kans op een totale oorlog in de komende twintig jaar zal alleen maar toenemen. Langs de Indisch-Chinese grens zijn honderdduizenden soldaten gelegerd met het geweer in aanslag. Het meest concreet is de dreiging tussen India en Pakistan. In 1947 waren deze landen nog één, maar bij de bloedige splitsing vielen drie miljoen doden. Pakistan werd een moslimstaat. India werd overwegend Hindoe. De legers vechtten al meermaals een bloedige oorlog uit in Kashmir en de kans op een complete oorlog is heel groot. Pakistan balanceert daarenboven al jaren op de rand van de afgrond en een totale ineenstorting van het land.
Bovendien beschikken zowel India, Pakistan als China over een aanzienlijke kernmacht en hebben ze al meermaals bij een grensgeschil gedreigd deze te gebruiken. Welkom in het Grote spel.

Heidi heeft haar ook een klein fototoestel gekocht waar we filmpjes mee kunnen maken. Het eerste beeld op onze fotopagina is een straatbeeld uit het hectische Lahore.

We moeten het dus noodgedwongen nog wat rustig aan doen. Tegen eind januari zijn we opnieuw in Delhi en daar ontmoeten we vriend, collega, baas en mentor Stefaan die een eindje met ons in de bergen gaat fietsen. Laat de jus in de benen dus maar komen.