Lahore

Wachten is pijnlijk voor rusteloze zielen. Ons visum voor India is binnen drie dagen klaar en ondertussen wachten we in Lahore. Lahore is een typische derde wereld metropool. 10 miljoen inwoners. Dubbel zoveel ongedierte. Hectisch verkeer en moordende luchtvervuiling. Gelukkig hebben we hier onderdak bij Belgische vrienden.
Deze ochtend hebben we een fietstocht van 30 km in de mega-stad gemaakt. In het veilige, rustige en geequipeerde België acht je het onmogelijk in deze stad te fietsen. Eenmaal hier wordt het de normaalste zaak van de wereld en begin je er zelfs van te genieten. Duizenden toeterende riksja´s; tientallen brommers (die tot zes mensen tegelijk vervoeren); eetkraampjes letterlijk op de rijweg; fietsers, auto´s en riksja´s die constant tegenrichting rijden; honden en koeien die in dit inferno de baan oversteken. Wij laveren rustig door dit hels verkeer met onze handen en voeten aangevend waar de overijverige chauffeurs hun plaats is.

Ons plan was – zonder te vliegen – van Europa naar China te fietsen. Vanaf het Indiase subcontinent zijn er twee wegen om over land naar China te gaan. Eén over Tibet en één over Pakistan. Deze hoge passen over de Himalaya gaan pas open in de lente. De hoogte en de koude zijn geen probleem, maar de politieke situatie in de hele Himalaya is een zootje. In Pakistan is er een opstand van de Taliban en China maakt het momenteel virtueel onmogelijk om in Tibet te fietsen. We hopen op een oplossing tegen het voorjaar anders zullen we toch het vliegtuig moeten nemen om uit India of Nepal weg te raken.

Het wee van de plee

De draagbare latrine moet vooralsnog worden uitgevonden. Voorlopig moeten wij ons behelpen met openbare toiletten of de ´boodschap-ten-velde´. Dit laatste was voorheen geen enkel problem. In onbewoonde gebieden vind je overal wel een plekje voor je gevoeg. Pakistan is echter andere ´shit´. Achter elk struikje, langs elk grachtje,… verschijnt er wel een Pakistaan. Bovendien hebben de meeste mensen (op het platteland) geen toilet maar gaat iedereen in het veld.

Voor ons zit er dan ook niets ander op dan te proberen uit het zicht van de overvloedige mensen naar het toilet te gaan. Veel buffels en andere dieren hebben – wellicht met afgrijzen – een inleiding in de anatomie van het ´westerse achterwerk´ gekregen.

De parabel van de teleurgestelde Pakistaan

De Pakistanen zijn met veel. Te veel. Overal waar we halt houden drommen honderden hoofdjes om ons heel. Allemaal willen ze onze hand schudden of ons enkele vragen stellen. Wanneer je ze wat aandacht schenkt lichen ze hun witte tanden (die mooi afsteken tegen hun getaande huid) bloot.

Het is echter moeilijk om 200 keer per dag handjes te schudden en vriendelijk te antwoorden op dezelfde vraag. Soms moeten we – voor ons eigen welzijn – hard zijn en de honderden kopjes negeren of erger nog hen vragen om ons met rust te laten. De lijn tussen eigen vakantie en arrogante toerist is soms dun.

Aailaainer

Vele Pakistani zien er vervaarlijk uit : groot, stoer, ruige baard, onverschrokken blik,….

Sommige mannen schminken echter hun ogen. De Darwin in mij stelt zich daar ernstige vragen over.