Islamabad

Islamabad, hoofdstad van Pakistan en van een verscheurde natie.

We proberen hier ons Indiaas visum te bemachtigen.

Pakistan bevalt ons voor de rest heel erg. De vallei van de Indus is door zijn tropische temperatuur en aanwezigheid van water een groene oase. Dus na maanden fietsen op dorre hoogvlaktes zijn de rijke plantengroei, de waterbuffels, het exotisch fruit, de talloze watervogels een aangename verrassing. Op de vruchtbare vlakte woont ook gigantisch veel volk. Elk straatje, elke wegel, elk perceel, elk kanaaltje,… overal bevinden zich meerdere Pakistanen. Ik kan me eindelijk inbeelden wat overbevolking betekent.
Het eten in Pakistan is een heuse meevaller. In elk dorpje verkopen ze lekker maar niet al te hygienische voedsel waaronder ook heel wat vegetarische schotels.
Pakistan is in vergelijking met Iran en Turkije een echt ontwikkelingsland. Dat uit zich in van vervuiling, mensen en bedelaars uitpuilende metropolen en voorhistorische toestanden in de sympathieke dorpjes.
Ondanks de verschikkkelijke verhalen die dagelijks uit Pakistan komen, is Pakistaan-modaal voor ons heel vriendelijk. Ze zien er wel veelal uit als Osama-wannabee maar veelal verontschuldigen ze zich voor de spiraal van geweld in hun land.
Nog dit voor de natuurliefhebbers: De Pakistaanse vrouwen zijn absolute schoonheden. Donkere huid, witte tanden, grote ogen, gekleurde gewaden,…

.

De Odyssee
Het grensgebied tussen Iran en Pakistan heet Baluchistan. De Baluchis leven in stammen en alles gebeurt volgens de wil en de wet van de stammen. Nooit in de geschiedenis is er 1 rijk (noch het Perzische , noch Iran, noch Pakistan) er in geslaagd de stammen te onderwerpen in hun staat. Bovendien zijn de stammen door India voorzien van wapens om in Pakistan (aartsvijand van India) voor oproer te zorgen. De regio is door zijn wetteloosheid ook de transitzone voor opium en heroine uit Afghanistan. Onze route liep 1500 km door Baluchistan. Na enkele ontvoeringen van buitenlanders is Baluchistan een no-go-area. Een driedaagse helletocht voerde ons over de gevarenzone. Eerst nachtbus, dan fietsen in pick-up naar de Iraanse grens. Daarna een 15 uur durende martel-bus over deels onverharde weg. In de bus zaten veel Baluchis. De meeste overvriendelijk, maar ze staken hun sympathie voor de taliban niet onder stoelen of banken. Verschillende keren werden we door de politie van de bus gehaald en gecontroleerd en eenmaal wilden ze ons op een gewapend transport zetten. Na de bustocht kwamen we om 3 uur snachts aan in Quetta. 4 uur slapen in het station om daarna een 20 uur durende treinrit naar Multan (in het Pakistaanse laagland) uit te zitten. De treinrit viel wel reuze mee. Veel vriendelijke mensen en een bank om op te slapen.

.

De bom
Dat Pakistan problemen heeft is een understatement. Enerzijds heb je de Baluchis (zie boven) en anderzijds tribale gebieden waar wetteloosheid heerst. Daarnaast leeft Pakistan op voet van oorlog met India. In noord Pakistan (Kashmir) wordt de hoogste oorlog ter wereld uitgevochten. Beide legers bekampen elkaar op 6000 meter en hoger. Vroeger waren Pakistan en India 1 land, maar na het uiteenvallen van het land in Pakistan, India en Bangladesh leven Pakistan en India in onmin. Beide landen beschikken over kernwapens en meermaals is de spanning al hoog opgelopen.
De belangrijkste uitdaging momenteel is het moslim extremisme. De Taliban hebben hun bakermat in het Noordwesten van Pakistan. Ze zijn ooit groot geworden door de steun en wapens van de CIA (alweer) om de Russen in Afghanistan te bekampen. Nu de Amerikanen in Afghanistan de forcing voeren tegen diezelfde Taliban, zijn de terroristen gedwongen om terug af te zakken naar hun oorspronkelijke heimat (Pakistan). Twee jaar lang is er nu een oorlog aan de gang in Noord Pakistan. De Taliban voeren een geweldcampagne en vermoordden vorig jaar de president bij een bomaanslag. Vandaag alleen al vonden in Islamabad twee zelfmoordaanslagen plaats (geen nood wij blijven hier rustig binnen).
Pakistan, vandaag nog een bondgenoot van de Amerikanen, zou – mede door de onvermijdelijke toekomstige catastrofe te wijten aan de bevolkingsexplosie – wel eens de bedreiging voor de wereldvrede kunnen worden. Wanneer barst de bom?

Nog als afsluiter…. we zijn vandaag op de indiaase abassade geweest. Elke keer dat we een nieuwe ambassade bezoeken wordt ons gevoel bevestigd dat meestal de domste en onvriendelijkste mensen op een ambassade mogen werken.